Kategoria: Na wspólnej drodze

Postanowiłam napisać kilka zdań, ponieważ rok już mija, jak zdecydowałam się podjąć jedną z ważniejszych decyzji w moim życiu. Właściwie to powinnam pokusić się o stwierdzenie, że to była najważniejsza decyzja w moim życiu. Zawalczyłam o siebie. Hmmm…. od czego zacząć? Odzyskując Duszę nie liczyłam na to, że następnego dnia będę mieszkała w domu ze

Kochana moja… Nie wiem jak się do Ciebie zwracać, czy rozumiesz ludzką mowę, czy może porozumiewasz się za pomocą odruchów serca, uczuć i emocji? Tak naprawdę nic o Tobie nie wiem… Co lubisz, czego nie lubisz, co cię smuci, a co daje poczucie lekkości? Czy potrzebujesz ze mną, człowiekiem kontaktu? A może to tylko ja

Kochana Duszo, Przez tyle lat, ile żyje w tym wcieleniu niestety nie miałem instrukcji obsługi do tego jak z Tobą rozmawiać. Mało tego, nawet nie za bardzo wiedziałem, że istniejesz w takiej formie, czyli że Ty to nie ja, że to dwie osobne świadomości. Wiesz, że jestem żywiołem ziemi i to mocnym. Taki facet mocno

Moja kochana Duszyczko! Tak bardzo mi Ciebie brakuje… Tak bardzo czuję się samotna i zagubiona bez ciebie. Wybacz mi, że przestałam z Tobą rozmawiać i wypełniłam swoje serce… Twój dom… lękiem i bólem. Wybacz mi, że to im oddałam ster życia. Do tego stopnia, że odeszłaś… Od tego momentu wszystko straciło sens i znalazłam się

Kochana Duszo, Piszę do Ciebie ten list po latach nieobecności i zapomnienia. Piszę do Ciebie, jak do najlepszego przyjaciela, którego obecności nigdy tak do końca nie potrafiłam docenić. Powiedzenie „docenisz coś, dopiero jeśli to stracisz” nabrało dla mnie głębszego znaczenia, kiedy po 9 latach naszej rozłąki, zrozumiałam, że żyć bez Ciebie już nie chcę i

Moja Kochana Duszo… tak bardzo przepraszam Cię za wszystko. Przepraszam, że w końcu zmusiłam Cię do odejścia ode mnie. Przepraszam, za moją wewnętrzną niezgodę na ten świat. Za ilość bólu, smutku i złości, które zamieszkały na dobre w moim sercu. Za nieustanne niszczenie Twojego „domu”, za nienawiść do niego i brak miłości do siebie. Przepraszam

Kochana Duszo, Długo zastanawiałem się od czego zacząć. Próbowałem uświadomić sobie i odnaleźć rodzaj relacji między Tobą, a wcieleniem w naszym świecie. Na początku rozpatrywałem dwa: rodzicielskie i przyjacielskie. Po namyśle doszedłem do wniosku, że żadna z nich nie jest właściwa! Najbardziej podobna to relacja z najlepszym przyjacielem człowieka – PSEM!!! Tylko on, podobnie jak

Moja Duszyczko, Jakże cichy był Twój głos, jakże delikatny, jak muśnięcie motyla. Nie dziw się moja kochana Duszko, że nie słyszałem Ciebie nawet wtedy, kiedy krzyczałaś pełnym głosem, kiedy płakałaś. Nie uczą nas rozmawiać z Tobą. Ani w domu, ani w szkole, ani w bibliotece tego nie znajdę. Ze wstydem łzawią oczy moje, proszę o

Pamiętasz, jak dawno temu razem biegałyśmy po łące, jak uwielbiałyśmy godzinami leżeć na trawie, patrzeć w niebo i jeść jabłka nagrzane słońcem? Pamiętasz, jak piekłyśmy ciasto drożdżowe czy gotowałyśmy powidła śliwkowe. Czasem robiłyśmy bukiety, a czasem wianki na głowę. Przyglądałyśmy się wszystkiemu z ciekawością i zachwytem. Brałyśmy rower i z rękami w górze łapałyśmy chmury.

Kiedy rodzimy się, dostajemy od Boga jedyne w swoim rodzaju ubranie uszyte dokładnie na naszą miarę, stworzone tylko dla nas, lekkie, wygodne i w pełni do nas dopasowane. Jest jedyne w swoim rodzaju zaprojektowane dokładnie tak abyśmy mogli iść przez życie wygodnie i w poczuciu spełnienia. Kiedy żyjemy naszym światem wewnętrznym, to tak jakbyśmy nosili